زنگ مي زند.
شايد بيشتر از هر چيز به من ياد آوري مي كند از آنچه كه گذشته است و مهمتر آنكه چرا گذشته است.
بوي نم مي دهد يكجورهايي. حضورش فرساينده است و بيهوده.
می دانم که هم این بود که مرا از آن همه دور کرد ... می دانم که هم این بود اولین دلیل من برای تغییر.
می دانی دوستی ها می گذرند. تو اما می توانی - اگر بخواهی و اگر بدانی- در ان تصویر که در اینه شان می بینی تامل کنی ... زشتی و زیبایی اش ... کوچکی هایش ... دلبستگی های کودکانه اش ... می توانی بزرگ شوی. می توانی تغییر کنی.
در هر دوست از دست رفته می شود جشن تولدی گرفت. برای آن من که از نو متولد شده است.

اما ... اما تجربه نشان داده است که مرده ها را نباید از گور در اورد. هر کاری کنی بوی نا می دهند.
دختر جان! ... بوی نا می دهی.

و بوی نا می گیرم. و کلمات حتی از آن سالها که در گذشته اند و مرده اند بی جانتر و خاموشترند ... کلمات از ساختن پلی بین من و تو ... بین حالا و گذشته در می مانند ... و می شوند مثل صدای ناتراشیده ی یک عالمه بیودگی که روی هم قل قل می خورند.

بايد به پيش رو نگاه كنم. شايد ... شايد باز چيزي باشد براي دوست گرفتن ... دوست داشتن.

.
.
.
.
.
.
.
.


پانویس: این نوشته خطاب به تو نیست دلقک ... تو به طور خیسی بوی گریه می دهی ... !